Muhamed Biçku 1971-1991

Parathenie

Dikur ne territorin e Ballkanit shtrihej nje shtet komunist, antishqiptarë dhe shumeetnikë me emrin Jugosllavi, sikurse çdo shtet tjeter edhe kjo kishte armaten e sajë qe quhej “armata popullore e jugosllavise” e qe ne fakt kjo armate kurre s’ka qene popullore,  per ne shqiptaret, kjo armate ishte me shume se barbare, e pistë dhe antishqiptare, kjo u deshmua edhe gjate luftes se dyte boterore , edhe pas saj dhe me nje fjale ishte varri i shume shqiptareve. Dime se nga kjo armate çetnike gjeten vdekjen e u denuan me burgje nder me te rendat qindera e mijera shqiptarè. Hovin me te madh armata barbare e serbo-sllavëve e morri kunder ushtareve dhe eproreve shqiptarë  nga viti 1981 e deri ne ditet e fundit te egzistimit te sajë!  Ne vitin 1991 ndrruan jete shume vellezer tane te veshur ne uniformen e kesaj ushtrie te piste çetnoko-sllave qe ne forma te dhunshme detyroheshin t’i sherbejne asaj! Rasti i pare qe tronditi Hogoshtin ishte kur nga kjo armate barbare ne vitin 1955 nga Vinkovci (Kroacia)  i pajete u kthye ne Hogosht bashkevendasi yne Shukri Ramë Sermaxhaj, vrasje kjo qe kurrë nuk eshtë sqaruar, me pastaj ndodhi edhe rasti tjeter poashtu nga Kroacia, qyteti Dugo Selo ne vitin 1991 (28 korrik) kur bashkevendasi yne Muhamed Raif Biçku, me profesion Hoxhë kthehet i pajete ne Hogosht! Shfrytezoj rastin e te permend edhe nje rast tjeter ku nga kjo armate u denua me 13 vite burg hogoshtasi Salih Kemajl Kastrati, te gjitha qe i ceka rezultojne dhe deshmojne se kjo armate kurrë s’ka qene popullore por armike dhe vetem ne deme te kombit tone prandaj edhe si e tille nuk jetoj gjate dhe u shua perjete! R.Latifaj

MUHAMED THËRRASIM

E martë: 29.7.1991, lajm i hidhur

Muhamedi Raif Biçku lindi më 1.11.1971 në mëhallën e Biçkajve në Hogosht. Ishte fëmija i tretë pas Mejremes dhe Samedit, rritej me plotë krenari, mësoi shumë në shkollën e fshatit dhe në mejtepin e xhamisë tek Hfz. Tasim Ademi nga Corrotica, që ishte imam në atë kohë (1985). Pasi përfundoi shkollën fillore, regjistrohet në Medresenë e Mesme “Alauddin” në Prishtinë, më 1986 dhe e përfundoi më 1990. Gjatë këtyre viteve sa mësonte në Medrese kishte shërbyer imam gjatë muajve të ramazanit në Hogosht 2 vite (më 1987-1988), në Vuthaj dhe Bojk (komuna e Ulqinit) të Malit të Zi.Lexonte literaturë të shumtë dhe të ndryshme. Filloi një lëvizje në tërë Jugosllavinë, gjatë 1 viti që pushoi kishte lexuar me dhjetra romane në bibliotekën e fshatit. Në te shihej një dritë e veçantë më shumë se tek moshatarët e vet, i edukuar mirë, pedant, i pashëm, trup-shtatë hollë, i buzëqeshur gjitheherë, shumë shpejt të bënte për vete. Mësimet nga profesorët e shkollës fillore dhe të mesme tek ai ndikuan në formimin e personalitetit të të riut të sinqertë.Në mesin e qershorit të vitit 1991 i erdhi ftesa për në shërbimin ushtarak (APJ). E përcollëm siç është traditë e jonë. I uruam shëndet të mirë dhe sjellje korrekte, në armatë, por nga letrat që i dërgonte diçka vërehej se nuk po i shkojnë ditët dhe netët ashtu siç mendonte ai dhe familja, shumë anëtarshe me gjyshen Ajshe që shpesh e përmendte dhe rrëfente se si sillej me nipin e tij të dashur që iu bë hoxhë.

Ditë e madhe pikëllimi

Po, në këtë ditë në ora 14.20 e martë, isha unë në pushimin veror, se edhe në Medrese nuk mësohet kur kanë pushim të tjerët, erdhi një hije dhe disa fjalë shushuriteshin vesh në vesh, se Muhamedi nuk është i gjallë, unë nuk besoja fare, fare de, pse nuk e di kurrë. E unë isha tek shtëpia e djalit të axhës tim Ibrahimit dhe Iljazit duke i ndihmuar nga pak në ndërtimin e shtëpisë së re, unë thosha në vete, po pse kështu bre aman o Zot, kush mundet Muhamedin ta vrasë, sepse ai mua më këshilloi shumë, më ofroi shumë, unë me të një vit në Medrese isha i pa ndarë, në rrugë ishim bashkë, në xhami bashkë, në oborr bashkë, e pse tash po ndahemi, nuk di si t’i përshkruaj këto momente.

 Filluan ta thërrasin së pari axhën e Muhamedit Adilin, pastaj babain Raifin për një bisedë zyrtare nga Komuna dhe policia, i thoshin eja deri në Kamenicë, se djalin ushtarë e ke diçka të sëmurë, në fillim as atyre nuk u tregonin, por pasi i njoftuan burrat si themi ne, pikërisht prindin e tij. u kumtua lajmi se atë e kanë vrarë në vendin ku shërbente në Dugo Sello të Kroacisë, pas 6 javësh shërbimi (41 ditë), dhe supozohej se me bombë duke çelur atë, jo ashtu, e kështu, por një dihet shumë mirë, se njeriu ka sy që të shohë, ka vesh që të dëgjoj, dhe ka logjikë të mendoj ... Më dukej e pa vërtetë, por lotët e çdo njërit në fytyrë tregonin se nuk derdhën lotët për dëshirë, por për pikëllim dhe humbje për vëllain tonë. Ajo ditë ishte e tmerrshme për të gjithë, familjen, fshatin, komunën, Kosovën, shqiptarinë, sepse u kumtua lajmi nga radio Zagrebi, në atë kohë ishte ora 22.30 (lajmet shqip).

Birin tonë ushtria e solli në komunë, kurse familja të nesërmen shkoi në mbrëmje në ora 20,50 dhe e solli në shtëpi arkivolin dhe trupin e Muhamedit.

I gjithë fshati dhe fshatrat përreth ishin dalë në pritje të vëllait të tyre, rridhnin lotët pa kufij, u kthye jo siç ishte traditë, por më herët se shokët e vet, nuk u kthye për të na gëzuar, por për të mos na parë ne, e ne atë e pamë, dhe bisedonim me të atë natë të gjithë ne familjarët, shokët, miqtë që në krahun e djathtë i rrinte burri me plot krenari babai Raifi me motrat dhe në anën tjetër me dorën në lule të ballit të Muhamedit e mbante dorën e lehtë dhe e përkëdhelte mbi xham fytyrën e më të dashurit të vet nënë Nazmija me djemtë aty afër. Epej gajreti shumë, por edhe bënin durim shumë, unë them hallall u qoftë prindërve e kanë treguar veten që nuk bëhet ndryshe. Nata po kalon ora 23.40 vijnë shumë njerëz, shohin fytyrën e vëllait të tyre për sy të çelur dhe të buzëqeshur që i përcillte, por pa i dhënë selam. Fshati organizohej shumë, nuk flinte askush, sonte është e mërkurë, të angazhohemi të gjithë, për nesër, sepse në ora 15.00 ishte caktuar varrimi, përmes njoftimeve në radio dhe gazeta. Lajmin e kishin marrë vesh të gjithë shqiptarët kudo që janë.Këtë ditë e mbuluan retë, vetë fshati pushonte, sepse humbi dritën më të shndritur në këtë anë, u shua zëri melodik që thërriste në xhami shumë shpesh, i cili dëgjohej edhe jashtë fshatit, në mesin e bilbilave nuk ishte i panjohur më ai zë, na mbeti goja e hapur duke thirr me zë të lartë të gjithë: “O Muhamed”.Për ty vëllai im. Eci rrugës për në shtëpinë tënde, tek dyert sot të enjten më 1 gusht 1991 në ora 11.00 u ndala, shikoja flamurin e kuq si gjaku i juaj, por edhe fotografinë e rritur që mbaja kujtim nga Medreseja me shalle dhe zemra më flet ngadalë për ty fjalën: “esselamu alejkum ve rahmetullah” ... nuk e hapi gojën, por me sy të shikoj thellë dhe ofshaj oh Muhamed, Muhamed ...

Kishte pritje madhështore, vinin nga të gjitha anët e Kosovës, nga Presheva, Bujanoci, Maqedonia, vinin shokët e shkollës fillore nga Kopernica e Shipashnica, nga Medreseja, shokët e dhomës me të cilët i kaloi 4 vite: Refiku, Fadili, Shasivari, Ademi, Muhamed Gashi, Orhani, Abdylmexhidi, etj., erdhën profesorët e Medreses Dr. Qazim Qazimi, Prof. Resul Rexhepi, i cili ngushëlloi vëllezërit dhe motrat, shumë, shumë njerëz që pritnin hogoshtasit siç e kanë traditë, me fjalë të ëmbla: “bukë, kripë dhe zemër”, drejtoheshin tek vendi i quajtur Bara, pikërisht ishte foltorja në shtëpinë e Qemal Avdi Biçkut, vend shumë i përshtatshëm dhe hapësirë e mjaftueshme. Të pranishmëve iu drejtua edhe babai Raifi duke falënderuar të gjithë për pjesëmarrje, pastaj Basri Musmurati, stërnipi i të cilit është Muhamedi. Arritën shumë telegrame ngushëllimi. Vetëm kamerat dhe fotografitë mund të pasqyrojnë se si u zhvillua ceremoniali i varrimit të këtij vëllai tonë të madhe, se unë i mbetem shumë borxh me këta rreshta që i shkruaj pas 14 vitesh me disa plotësime.

Të gjitha rrugët dhe njerëzit kishin pikëllim, sepse kurrë nuk do të kthehet Muhamedi në mesin tonë. Namazin e xhenazës ia fali Dr. Rexhep Boja, talkinin Sejdi ef. Simnica, Kur’an kënduan: Sallah Feta, Shasivar Krasniqi, Fadil Sahiti, Adem Osmani etj. (shokë të klasës). Mbi varrin e tij u vendosën shumë kurora lulesh, varrimi përfundoi në ora 16.40, dhe duke i vendosur lulet mbi lule filloi të bjerë shi i madh, por pa menduar shumë shpejt, edhe u ndal. Lulet donë ujë, them unë aty afër. Sipas gazetës qe shkruar se në varrim kanë marrë pjesë afro 100 mijë veta. Kjo është për t’u kujtuar gjithmonë. Unë lus Zotin fuqiplotë që vëllain tonë ta shpërblejë me xhenetin Firdevs, kurse prindërve Allahu xh.sh. t’u ndihmojë dhe jep shëndet të mirë.

Autor i shkrimit / Teolog, Xhemush Biçku-Hogoshti

         

I përjetshem eshte Muhamedi

Vite e dekada kaluan

Kujtimet kurrë s’shterrojnë

Dhimbja,malli,endrrat shoqëruar

Afer vendlindjes sërish më ofrojnë

Rreshta pa mbarim

Periudhe e paharruar

T’shkruaj bashkevendasi im

Muhamed  Biçku  o yll i  pashuar

U shëndrrove në fanar

Për t’na rrezuar dritë

Tashmë je n’altar

Krenar e besnik

Ti ke vetem ditëlindje

Ti zgjodhe rrugën e përjetësisë

Ti mbetesh ngrohtësi e tokës ku linde

Ti je kopshti me aromë, plot atdhedashuri

***************************************

Me shumë mall dhe rrespekt

Ramadan Selim Latifaj

Ludwigsburg 20.12.2010

Sokol Sopi, deshmor i kombit

Dëshmori i Kombit 

Sokol Mustafë Sopi

Sokol Sopi  lindi me 8 tetor te vitit 1977 nga babai Mustafa dhe e ëma Xhemilja, rrjedh nga nje familje e kamur e një fshati afer kryeqytetit(Butoci). Ishte i vetmi vëlla i 6-të motrave; Vlorës, Valbonës, Qëndresës, Donikës, Shqipërisë dhe Kosovares.

Pra, që në vështrimin respektivisht shikimin e parë shohim një ndeshje të qartë të emrave, pagëzimeve dhe frymëzimit atdhedashës të dëshmorit Sokol Sopi, janë këta emra të shpresës për lirinë e Kosovës, Shqipërisë, qëndresën dhe atdhedashurinë që edhe prindërit z.Mustafa e znj.Xhemilja shprehen përmes emrave të vajzave dhe djalit të tyre të vetëm respektivisht dëshmorit të gjithë kombit shqiptar Sokol Sopi.

Motrat, siç përdorim ne edhe fjalën në popull “digjen për vëlla”, ato mezi prisnin  martesën e të vëllait të tyre Sokolit, mezi prisnin  përfundimin e luftës në mënyrë që të rritet gëzimi familjar, por ja që robërimi dhe padrejtësitë shekollore sikur po lidhnin nyjë ëndrrat e tyre ngase Kosova po digjej në zjarrë ndërsa për t’i treguar mbarë botës se populli shqiptar ne Kosove e do lirine, edhe vëllau i tyre Sokol Sopi ishte radhitur në vijat e para të frontit me shumë bashkëluftetarë te UÇK-së. Nëse përkujtojmë padrejtësitë , shkeljet dhe dyndjet e mëdha të largimit të 714 fshatrave shqiptare nga okupatori mëse i ndytë serb në shekullin XIX-të , këtu me dhunë nga Statovci debohet edhe familja e Sokolit, pejzazhe këto të cilat ata i ruajtën vetëm si fanitje në kujtesën e brezave me radhë.

Prandaj të parët e dëshmorit ndonëse të mësuar me shkeljet dhe padrejtësitë e hordhive serbo-qetnike përherë ishin në shërbim të çështjes kombëtare me të vetmen dëshirë që atdheu, Kosova dhe mbarë trojet shqiptare  të gëzojnë paqe e liri kudo në tokat e tyre.
Si rezultate flasin dëshmitë se në luftën e II-të Botërore, familja Sopi mbështeti me të madhe dhe në mënyrë shumë të forte Lëvizjen e Rezistencës shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike, shtëpia e tyre ne Butoc atëbotë ishte kulm dhe vendë-strehim i shumë atdhetarëve me nam si Adem Gllavica, Shyt Mareci, Azem Jashanica, Kapedan Gjoni, Shemsi Mramori, Musli Dumoshi e shumë të tjerë. Me mbarimin e kësaj lufte, gjyshi i dëshmorit Ismajli ishte dëshmitarë i masakrës së Tivarit i cili i shpëtoi asaj por që u kthye me shumë plagë i gjallë në shtëpi.

Mustafë Sopi (profesor i filozofisë) rendom i thoshte të birit të tij Sokolit për një thënie të Augustinit “ Parashikimi hyjnor e udheheq historinë njerëzore prej Adamit e deri në fund të historisë sikur të ishte historia e vetëm një njeriu që nga fëmijëria e deri në pleqëri”. Prandaj shihet se drama e Sopëve eshtë nje histori e hidhur sikurse e shumë shqiptarëve.

Sokoli në vitin 1996 kishte përfunduar shkollën e mesme dhe me një dëshirë të madhe dëshironte të studionte në Akademinë Ushtarake të Tiranës, megjithëkëtë në Shqipëri shpërthyen trazirat , në Kosovë vërehej thellimi i shkeljeve dhe torturave mbi popullin shqiptarë dhe pikërisht këto ishin edhe arsyet që Sokol Sopi mbetet në Kosovë, pikërisht nga fundi i vitit 1997  u inkuadrua në Guerilën e Prishtinës. Fillimisht ishte në angazhim të shpërndarjes së „Çlirimit“e më vonë merr detyra me një përgjegjësi më të madhe dhe me përplot rreziqe.
Historia po përsëritej sërish, shtëpia e Sopëve po bëhej shtëpi dhe vend-qëndrim i shumë atdhetarëve dhe bashkëluftëtarëve si: Isa S. Kastrati, Meriman Braha, Shyhrete Gosalci, Hazir Borovci, Ibrahim Mehmeti , Salih Mustafa e tjerë, ishin pra keta edhe strategët të cilët me vonë në betejat shumë heroike i fusin frikën për ta dëbuar pergjithmonë armikun e ndyte sebosllav nga kjo pjesë e Dardanisë.

Në fund të muajit shkurt 1999 e që betejat kishin marrë shtrirje më të madhe dhe më të gjërë, Sokoli kishte kuptuar dhe kishte vetëm një qëllim, një ideal dhe vizioni i tij i qartë ishte  sakrifica e tij për lirinë që e donte më shumë se jetën e tij. Largohet nga Guerilja e Prishtinës dhe merr rrugën e maleve, radhitet në Brigadën 153 në Zllash, brigada ku ishte i vendosur edhe i ati i tij Mustafa dhe tri motrat; Vlora, Valbona e Qëndresa.

Beteja e Marecit dhe lulet e prillit

Beteja e Marecit nis' me krismat e pushkës së Sokol Sopit që nga e diela e 18-të Prillit kur forcat armike nisen për të depërtuar në Marec dhe Sokoli që atë ditë ishte në vijat e para të frontit të zjarrit, plot tri ditë sypatrembur qëndroj në vijën mbrojtëse, çështë karakteristike rrëfejnë bashkëluftëtaret e tij se ishte shenjëtarë i mirëfilltë sa që shumë shpejt pas marrjes në shenjestër i shihnim se si shkonin në ajr armiqët dhe teknika e tyre ushtarake. Lufta ishte e rreptë deri në oret e zymta të së martës , sikur toka po shembej nga gjëmimet e qielli lëshonte ushëtimën por trimat e UÇK-së po qëndronin të paluhatur në vijat e tyre të frontit me një moral tejet të madh dhe me vizion te qartë atdhetar.

Një predhë armike  rreth ores 6-të të mbrëmjes bie mbi një grup luftëtarësh , i plagosur rëndë ishte edhe Sokol Sopi dhe bashkëluftetari i tij më i riu Afrim Vitia. Të medha ishin 7-të plagë të Sokol Sopit në trupin e tij e që  kujtojnë 7-të plagët e Gjergj Elelez Alisë, luftëtarët Faton Vitia, Selver Zymeri , Pajazit Sopi e Ilir Vitia shumë shpejtë u përkujdesën për të plagosurit të cilët i tërhjekën nga vija e frontit . Sokoli e Afrimi tërë natën dhe ditën e nesërme qëndruan dhe i perballuan dhimbjet e plagëve, u sollën në shtëpinë e Bajram Vitisë, të nesërmen në mëngjesin e së mërkurës me 21 Prill 1999 nën breshërinë e fuqishme të granatave çetnike i tërhjek Isa Kastrati dy të plagosurit në spitalin e improvizuar të “Skifterave” në ZLLASH, ishin nën përkujdesje të Doktoreshës Teuta Hadri deri në orët e pasditës por në mungesë të mjeteve Doktoresha s'mundi të bënte shumë për të plagosurit dhe për të shpëtuar ata duhej dërguar në LLAP në ndonjë Spital ushtarak.

Mblodhi fuqinë dhe lëshon zërin nën dhimbjen e hidhur të plagëve Sokol Sopi dhe thot, vetëm me Bacën Isë do ta mirrja at rrugë, kështu shprehet edhe Afrim Vitia duke iu drejtuar Isa Kastratit dhe i thonë me një buzëqeshje: “Do të na dërgosh baca Isë”?“Është fjalë kjo Sokol” sikur me nguti ia kthen Isa, “Qysh mos t’i qoj Baca trimat e vet…Për ju do t'ia mësyja madje edhe vet zjarrit vetëm e vetëm mos të harroni se shpejt do të ju mbyllen plagët e tevona do të ktheheni e do e largojmë ktë bishë sllavo-shkine nga çdo pllëmbë e Kosovës sonë, na pret edhe dasma e Afrimit ku baca Isë do të kërcej në valle nga toka në qiell, e shihni se si do të vallëzoj Isë Kastrati!!! a po Afrim? Por ti je më i vogël e njëherë do ta martojmë Sokolin e ky besa është edhe vëlla i 6-të motrave, Ishin kta zërat e krenarisë së maleve tona dhe vendoset që në mbrëmje të nisen për në LLAP.

Me 21 prill 1999 para mbrëmjes nisen DY xhipa dhe një kombi me ushtarë të plagosur, në xhipin që e drejtonte Isa Kastrati ishin dy ushtarët e plagosur Sokol Sopi dhe Afrim Vitia.

Gjat udhëtimit dhe rrugës tejet të dëmtuar, si pasoj Kombi paska ngelur në një baltë me çrast xhipi i dytë paska filluar tërhekjen e tij, gjendja shëndetësore e dy të plagosurve Sokol Sopi dhe Afrimi Vitia po keqësohej dhe Isa Kastrati vazhdon rrugën dhe papritur bëhet një ngatrrim i rrugës në një kryqëzore dhe se në vend që të merrte drejtimin e Prapashticës, niset kah „bullajt“ /lagje në Marec/ dhe si pasojë bien në pritë të forcave ushtarake çetniko-serbe.

Pas alarmimit të forcave armike me të shtëna, Isa Kastrati ia del që t’i nxjerr nga Xhipi dy të plagosurit për t'i bartur në një largësi dhe arrin të kthehet për të vazhduar luftën me forcat Çetnike. Bazuar në deklaratat e fshatarëve të lagjës aty ishte bërë luftë heroike dhe shumë e rreptë, luftë tejet e pabarabartë ngase Isa ishte vetëm ndërsa të plagosurit Sokoli dhe Afrimi e ndihmuan ndonëse të plagosur rendë. Zhvillonte luftë ballore dhe në afërsi deri në 10 m, në saje të gjurmeve, ishte dëshmija se kishin mbetur 5 policë të vrarë, Isa Kastrati bie heroikisht ndërsa më pastaj vriten edhe dy të plagosurit, Afrim Vitia dhe Sokol Sopi, nga resistenca dhe humbjet që bishat çetnike psuan në betejë   sikur s’i besonin as armëve të veta dhe në trupin e pajetë të Isës në shenjë revolte dhe dëshprimi kishin shti breshëri plumbash ndërkaq në kokë ishte i goditur edhe me Kazmë. Ranë për të mos vdekur kurrë .

Lavdi dëshmorit Sokol Sopi dhe të gjithë dëshmorëve të Kombit

www.hogoshti.blogspot.com

Abdullah Kastrati - Simboli i flamurit në Dardanë

atdhetar i denjë,  simbol i flamurit

Abdullah Kastrati - Duli

nga Hogoshti

Shkruaj për një veprimtar të denjë dhe simbol të rezistencës kombetare-shqiptare, ishte ky njeriu me bindje antisocialiste Abdullah S. Kastrati një burrë që në shikim të parë të linte mbresa të një burri të vendosur, me vizion të qartë, atdhetar dhe i paluhatshem në aspektin atdhetaro-kombetar, shtatë-shkurtë, me mjekërr që të bënte sikur e shihje një Skenderbe të II-të, lindi 15.10.1940 në Hogosht dhe ndrroj jete në vendlindje me 03.Dhjetor te vitit 1998 me nje dëshirë të madhe që ta shoh Kosoven të lirë  dhe  të pavarur.

Refimet e tij ishin plot entuziazem per nje te ardhme se Kosoves a do t'i kthehet liria, gezimi, paqja dhe lumturia... por ajo vie vetem me gjak dhe tytë me okupatorin fashist siç eshte Jugosllavia apo Serbia  ligjet dhe emrin e se ciles baca Dul kurrë s’i njohu ne jeten e tij dhe se kjo i kushtoj ne menyra te ndryshme per t’u ballafaquar me varferi dhe zanate te nduarduarta ne jete, PSE? Ngase kurrè s’ishte i pershtatshem per armikun dhe sistemin ne te cilin po jetohej.
 

Abdullah Kastrati lindi me 15.10.1940, ishte femiu i dytë i baba Sylejmanit (Haxhi) dhe nene Elifes, pas vellaut Musahut, pas Avdullahut linden edhe femijet Fejzullahu, Nazifi dhe Ramizja. Babai Sylejmani (1916-1996) ishte me shkolle fillore (mejtep), me profesion bujk dhe këpuctar, njeherit ishte edhe dëshmitarë i cili i shpëtoi masakrës së Tivarit. Per te vazhduar me tutje, rrefente baca Dul se si ia kan vrarë 8 dajë nga Shipashnica, si ia kan vrare tinezisht xhaxhain   Muharrem Fejza i cili ishte nje nder komandantet e betejave te lavdishme dhe me nam te “KIKËS” njeherit edhe Kryetar bashkie ne Kaqanik,krah i te madhit Mulla Idriz Gjilani, ankohej se te gjithe jan nen mbikqyrje te familjes se tyre nga spiune te ndytë, andaj s’me brengosin armiqet por disa shqiptarë-shqipfoles te cilet nuk shohin aspak me larg se hunda e tyre…!!!. Kurr nana e ime s’ka bajtë shami te bardhe, si t’a pranoj shtetin , ligjet dhe sistemin jugosllav thoshte Abdullah Kastrati, si ta dua ket' armik qe mbenë ta shoh nenen time ne te zeza nje jete te tere pas hubjes se vellezerve te saj, prandaj kam folur gjithmon kunder tyre edhe neper mbledhje te LSSP e edhe neper oda e ndeja andaj e di se jam e jemi nen mbikqyrje ne çdo hap dhe pushteti s’ma don e dojne te miren dhe s’do te ndalem kurrë se foluri e vepruari.

Por kam nderin qe jam nip i Muharem Fejzes andaj let’ me ndjekin apo edhe t’mos me punesojne ngase i shihja me syte e mij ata t’ cilet neper kafene pine e dehen me raki dhe po ne ato tavolina vendosnin kend ta rrahin, kend ta denojne e kend ta malltretojne por edhe kend ta eliminojne apo edhe pushojne nga puna e jeta!!!.Me nje fjale me raki e meze vendosej fati i njerezve, e te nesermen neper zyra vetem vendosej - vulosej çdo gje. Ketu vepronin byrokratet e kuq qofshin serbë apo shqiptarë si: H. K., Petkoviqi, S. B., Cane Periqi, S. Bu., R. D., kta ishin te vendosur ne lufte kunder popullit te tyre e qe te gjithe anas te Dardanes(ish Kamenices). Me kujtohet nje rast , viti 1958 shkova ne Beograd me nje shok timin Shefki Breznicen per t’u ankuar ne “Marshallat…, na pranoi Koça Popoviqi, i treguam per ate se si po malltretohemi deri ne vdekje, me metodat me te ndyta e me barbare, per t’i dorezuar armet qe s’i kishim, Koqa, na premtoj por posa u kthyem, armiqet filluan me avazin e vjeter, spiunet ne çdo hap pas thembre i kisha por s’me lenin pershtypje ma teper ngase une beja ate qe mendoja ta beja thoshte Abdullah Kastrati.

Kur me lindi deshira per Flamurin tone kuq e zi?

E gjeta një metalik në baltë 
si fëmija...
U gëzova aq shumë,
Ç’eshtë e ç'vlerë ka nuk mund ta dija
Me padurim tek nëna ime
vajta unë.
Nënë!

me trego ç’mund të blej tani
Me këtë monedhë që e gjeta
ah biri nanës,

tek ne s’ka përdorim leku i Shqipërisë
ndaj e ruajta në shenjë të atdhedashurisë.

nga autori

Si femije 12-13 vjeç, e gjeta ne balte nje monedhe metalike, pushteti na kishte bere te varfur dhe u gezova kur e gjeta , me padurim e pyeta nanen se çka mund te bleja me te, “bir, ky eshte Lek i Shqiperise e ketu s’mund te blesh asgje me kete…” Po .. ç’eshte ky zog oj nane, “eshte shqiponje dhe flamur i Shqiperise biri im” ma ktheu e ema, andaj qe atehere kam enderruar per at Flamur.

Sakte s’me kujtohet vazhdoj Baca Dul por e di se ne vitin 1959 me disa shoke qe u besoja bisedoja dhe propozova se si mund ta ngrisim flamurin ne maje te KIKËS te “guri i ”KIKËS”, vendosem qe te kerkojme nje vajze qe ta qendise nje flamur, me çrast njeri nga shoket na tha se do te tregoj haptas per planin dhe u desh qe t’mos e realizojme planin. Hoqem dore nga ngritja e flamurit ne Kikë por ne zemren time valonte çdo qast flamuri kombtar shqiptar, por deshira ime ishte qe ta shoh se valuari boterisht.
Ne vitin 1968 punoja si kpucetar ne punetorine time ne Kamenicë (tani Dardanë), hyrje - daljet ishin sa te natyres se punes qe e beja aq edhe te natyres se atillë te njerezve te besimit me te cilit qanim hallet dhe shpalosnim brengat per gjendjen e mjerueshme ne te cilen ndodheshim si popull. Ata te sigurimit shteteror me thonin se punetoria ime ishte shendrruar ne konzullatë e Shqiperise ne Kamenicë, se aty arrinin te gjitha gazetat nga Shqiperia dhe disa te cilat ilegalisht botoheshin ne Kosovë ate bote. Keto s’ishin te gjitha te verteta por t’i bindesh policet ishte pamundesi me çrast filluan per çdo dite te benin roje para punetorise sime, ne mungese te uniformes se nje polici e veshtroja ndonje spiun. Flamuri me ishte bere edhe refren ne koke e ne biseda por ja qe mora guximin dhe vendosa te shkoj ne Gjakovë per ta gjetur nje flamur, eca tri dite neper njerez te ndryshem por askund s’gjeta, mendoja se ma kishin friken dhe s’me besonin ndaj edhe i kuptoja edhe ata. Nje shok i imi me propozoj te shkoj ne fabriken”napredak” se gjaja aty ka pelhure dhe munden me ta bere dhe se edhe ashtu jan ka e pergaditin per dalje te lire flamurin tone. Shkova dhe bisedova me drejtorin, me tha se jam i ri e nese me bine ne gjurme pasojat i ke te parashikuara, te rrahin e denojnë, por une ngulja kembe ne timen.
 

Abdullah Kastrati - Hogoshti

Me sollen dy flamuj te cilet i pergaditen enkas per mua, ndonese ishin bere pergaditjet e 10.000 flamujve te tjere me njohen ata ne fabrikë. Kamenica me dukej e larget per t’u kthyer, e per ta pa se si valon flamuri yne ne trojet tona shekullore. Ne banese u ktheva rreth ores 20., banoja në shtepine e Rexhe Sadik Gjyrishecit, ne katin e II-te mu ne qender te Kamenices, aty ishte edhe nipi i tij Asllani i cili shpesh me kontrollonte qanten kur kthehesha ne banese, ate nate s’e lejova t’me kontrolloje edhe perkunder kurreshtjes se tij, (ishte 13-14 vjeç atehere Asllani), ia dhashë ca para per t’ja larguar mendjen por kot, me ne fund i thash , mire, do te tregoj nese mi sjell dy shtiza te gjata prej plepi, i solli shume shpejte . ishin nga 3 m te gjata, i kishte marre ne kopsht te Zhivkes, dhe mora guximin, i nxorra flamujte nga qanta, me pyeti çjane, i tregova ne thelb dhe e binda se flamuri eshte simbol i shtetit dhe ate duhet ruajtur e derdhur edhe gjak po qe se dikush e perdhos ate, Asllani me tha se s’i tregon askujtë dhe çka do qe te beje une per flamuj, do te beje edhe aj, i perqafonte flamujte dhe ishte shume i gezuar.

Keshtu me 15 tetor 1968 , ne ora 23.45 minuta hapa dritaren dhe shpalova flamurin, trupi me dridhej e gati sa nuk qaja nga gezimi, era e lehte e cila po fryene beri qe flamuri te dukej edhe me madheshtor gjate valimit ne ajri, isha edhe i emocionuar ngase po ne kete shtepi kishte qen UDB-a dhe me syte e mij kisha pa tortura te shumta te vellezerve shqiptare, kisha pa edhe gjakun e tyre nga torturat barbare te qetnikeve dhe atyre shqiptareve qe u rrinin pershtati, e sot po ne kete shtepi po valon flamuri ynë. E ruaja une me Asllanin flamurin, ne mesnate po ktheheshin nga hoteli njefar pijaneci(Raif Busavata me dy serbë, me pa ne dritare dhe leshoj zerin, “o Abdullah Kastrati, ç’eshte ky flamur i Shqipërisë, a na ka rrethuar kush a? a na ka marr kush apo qka eshte keshtu”?

S’eshte i Shqiperise o Raif Busavata por i shqiptareve ia ktheva une, , "s’na ka marr askush por i ka ardh koha te valoi i lire ne troje te veta", dhe vazhdoi rrugen duke e sjellur koken. 

Sikur  syve s’po u besoj unë
nga dëshira që prita vitesh shumë,
Valo i lire në Kamenicë e Kosovë
Flamuri ynë kuq e zi me shqiponjë.

Për ty o flamur 
u flijuan shumë trima shqiptarë
Per ty do flijohem edhe unë pse jo vall?

Asllan vëlla, 
e sheh sa bukur e madhështor valon
Flamuri ynë,  kuq e  zi me shqiponjë.

Te nesermen para ores 6-të te mengjesit para flamurit ishin mbledh nje grup i madh serbesh, burra, gra te moshave te ndryshme dhe donin ta shqyenin flamurin, dikush u paska thane se po e sulmuat Abdullah Kastratin, do te ju solmon i tere Hogoshti dhe kishin edhe friken, i thash Asllanit ta merr shtizen dhe te me pres te punetoria e ime dhe me 16 tetor 1968 e ngrita edhe flamurin e dyte ne punetorine time ne at lagje e cila ishte e banuar me ma shume serbe ate kohe. Zemra me rritej ngase edhe ne hyrje, edhe ne dalje te qytetit valonte flamuri shqiptar, ishte kohe e mire dhe endrra ime po realizohej ashtu siç e kisha enderruar e parafytyruar shume gjate ne jeten time.Grraten edhe policia, spiunet dhe anetaret e parties komuniste, por edhe populli i cili deshoronte nga afer te shihnin se si valon flamuri i tyre shqiptar, por edhe per ta mbrojtur ate. Komiteti Komunal ate dite thirri mbledhje te jashtzakonshme, pronari i shtepise Rexhe Sadik Gjyrisheci ishte antar i Komitetit Krahinor e Komunal i paskan dhane verejtje paraperjashtim nga Partia dhe kercnim per ta larguar nga puna., Me qrast aj shkon ne poste per ta marre ne telefon Fadil Hoxhen dhe Drejtori serb ne poste ia shane nanen shqiptare , Rexha e paska nxjer revolen dhe ia paska futur ne grope te fytit dhe dikush paska ndermjetesuar…..

Ishte nje dite e cila ne Kamenice po sillte gezim por edhe telashe me pushtetaret dhe gjakpiresit tane shekullore, nga shkolla e gjimnazit po vijne 40-50 nxenes te cilet po kendonin kenge per Skenderbeun e Bajram Currin, erdhen afer punetorise dhe filluan brohoritjet “rrofte flamuri kuq e zi”, dhe nje nga nje hyne brenda dha me uronin per flamurin, policia mori aksion dhe shperndau nxenesit, megjithekete naten plot 4 dite vinin te rinjtë dhe ruanin flamujt, pas 4 ditesh erdhi urdheri nga kryeqendra per t’i hequr flamujt, kete edhe e bera pas realizimit te endrres sime.  

E mora njerin flamur dhe me autobus u nisa ne Hogosht, ne Crep zbrita per te marr autobusin tjeter, aty afer meje u mblodhen nje grup njerezish qe deshironin ta shihnin flamurin, s’e bera nje gje te tillë por ate grumbull njerezish bashke me mua na ftoj dhe na dha qaj per te pirë nje shqipetar nga Shqiperia qe punonte aty afer ne nje lokal.Erdhi autobusi, me bane nder dhe me ulen ne karrike te pare, me qrast nxorra flamurin dhe hapa dritaren dhe flamurin e mbajta jasht dritares pergjate fshatrave Hodonoc, Rogoçicë, Muqiverc , Shipashnice e deri ne Hogosht. Atmosfere festive po mbreteronte ne autobus ndonese s’mungonin as kenga e as lotet nga bashkeudhtaret, e kisha edhe ne Hogoshtin tim punetorine time, e vendosa flamurin edhe aty, erdhen njerezit, puthnin flamurin dhe e perqafonin ate, kishte edhe bashkeqytetare qe me thonin se e morra veten dhe familjen ne qafe por per çudi, s’ndegjoja njeri qe me fliste negativisht. Pas nje muaji edhe publikisht u lejua perdorimi i flamurit por diç me dhemb ngase njeri flamur me mbet ne germadhat e duqanit te rrenuar ne Kamenice e tjetrin ua jipja njerezve me rastin e gezimeve dhe ahengjeve e dasmave dhe me kalim te kohes me mbeti diku tek dikush jo i ndergjegjshem e s’ma ktheu ma ndonese me knaqesi do ta kisha kujtimin e deshirave te mia, ato te cilat fale guximit edhe i bera realitet.

Me larguan nga puna nje kohe, ma rrenuan objektin e çka jo tjeter por s’mund te perkoj me keto ligje te gjakpiresve te mi shekullor perfundon Baca Dul rrefimin.

Djali i pare qe lindi ne mes  çiftit bashkeshortor, Abdullah dhe Kumrije Kastrati ishte deshira me e madhe qe baca Dul kishte enderruar, e pagezuan Flamur , pas vetes çifti lane edhe vajzat e tyre;  Fatmiren e cila si pasoje e te atit ishte e deskriminuar dhe e larguar nga jeta studentore  (Fakulteti i bujqesise) , Fitoren dhe Ganimeten. Baca Dul nderroj jete në vendlindje me 03.dhjetor te vitit 1998 me nje dëshirë të madhe që ta shoh Kosoven të lirë  dhe  të pavarur ndersa bashkeshortja u nda nga jeta kete vit-2010.

Abdullah Kastrati mbetet ne histori si simbol i flamurit, atdhetar i denje dhe nje burre me vyrtyte e vizion te kjarte per atdheun e tij.

lavdi perjete.

Me rrespekt  Ramadan S. Latifaj Hogoshti

"Deshmoret nuk vdesin kurre" nga R Latifaj

Dardane 2005

Deshmori i kombit, shkruar nga Ramadan S. Latifaj

Selver B. Kryeziu
DESHMOR I KOMBIT

Më 29 prill 2009 u bënë 10 vite prej ditës kur, në luftën e madhe kundër forcave policore e ushtarake serbe, në Kosharen Legjendare, ra heroikisht Deshmori i kombit Selver Bajram Kryeziu, ushtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Me veprën e tij luftarake, begatoi historinë tonë kombëtare, besën shqiptare e stolisi edhe me një kurorë madhështore per t’i sjellur kujtimet e pashlyeshme dhe amanetet e të pareve te tij, te te pareve te cilët Selverin e edukuan ne frymen patriotike dhe atdhedashese .

Trimërinë tradicionale Selver Kryeziu e ngriti në piedestal megjithekete, poetikës sonë i dhuroi edhe një kryeprotagonist të famshëm, historisë i shtoi një kaptinë të veçantë e më të lavdishme, Mbarë botës, edhe një herë i tregoi se çfarë çmimi mund të paguaj populli shqiptar për liri e pavarësi te Kosovës.

Deshmori i kombit Selver Kryeziu u lind ne Roganë me 5 nentor 1969 , Shkollen fillore dhe gjimnazin e kreu ne vendlindje, ne kete periudhe pas kryerjes se gjimnazit I vie edhe ftesa per te sherbyer ne Armatën e atehershme Jugoslave, Selveri ne pamundesi dhe mungese per t’u larguar jasht vendit, pranon ftesen dhe me 24 Dhjetor 1990 merr rrugen per ne sherbimin ushtarak ne Shibenik te Kroacisë. Ishte djalë sy-mprehtë dhe me nje vizion te qarte. Pas 9 muajsh sherbim, nisë edhe konflikti ushtarak ne mes Kroacise dhe Jugoslavise fashiste me qrast Selver Kryeziu mbetet ne sherbim dhe ne Front te luftes.
Ishte edhe nje rast per t’u njohur direct me ushtrine barbare e cila njihej ne boten e civilizuar si e tillë, me pastaj ne front lufte pesoj edhe plagosja e tij ne kraheror, me ndihmen e nje eprori boshnjak arrin qe te deseroj dhe nen mbikqyrje te kryqit te kuq Kroat qendroj plot dy muaj.

Permes disa lidhjeve dhe permes disa miqeve e familjareve, niset rrugeve te perendimit dhe arriti ne Zvicer. ku qendroi plot 9 vite.
Si dezertor i nje ushtrie qe njihej ne boten e civilizuar si barbare, Selverit pas nje kohe edhe iu lejua qendrimi. Plot 9 vite qendroj atje, ndihmoj ne shumë lloj ndihmash qe organizoheshin atje ndonese te shumten e rasteve ishte edhe organizator i demonstrative e protestave te nduardurta në Zvicër, ndihmoj me te madhe financiarisht luften, por prap se prap s’ishte I knaqur ngase sikur ju dukte se Liria s’do vie pa pushken e tij.

Shokë të ngushtë të Selverit me te cilët aj shoqerohej ishin edhe shoke te nje ideali, nder me te ngushtit ishte Xhafer Xhaferi nga Ferizaj dhe me te cilin bisedonin per hallet dhe dertet si të gjejnë shtigjet per te rregulluar qendrimin ne Zvicër, brenga keto te cilat pasi I rregulluan dokumentacionet e qendrimit u linden detyra dhe obligime te tjera per atdheun me qrast ndrruan levizjet dhe aktivitetin dhe tema e tyre ishte bëre edhe refren I tyre për ditet e veshtira qe po perjetonte populli shqiptar ne Kosovë dhe me te njejtin bejne organizime natyrash te ndryshme .

Pas shpalljes se mobilizimit nga Shtabi i UCK, lajm ky qe Selver Kryeziu haptas e kishte shprehur se “u nisa per ne Kosovë” dhe fteses vullnetare pa ngurim iu pergjegj deshmori bashk me shume shoke me te cilet kishin pas nje jete te gjate 9 vjeqare ne shtetin Zviceran.

Selveri ishte ne Brigaden 138 qe e drejtonte Komandanti Rrustem Berisha dhe shefi i pergjidhshem Agim Ramadani, kishte nje ushtri te profesionalizuar me shume ushtarë , pas renies se legjendes Agim Ramadani, Brigada merr emrin e tij duke e mbajte me krenari qdo ushtare me ambleme te UCK.
Që nga 4 prilli deri me 29 prill 99, Selver Kryeziu ishte i renduar ne vijat e para te frontit, luftonte pamshirshem armikun dhe kryente me perpikeri urdherat e komandanteve dhe me bashkeluftetaret e tij ishte jo vetem i dashur por e njihte mire edhe mbrojtjen e tyre ngase kishte pervoje te mehershme me ushtrine dhe hordhite qetnike nga e kaluara.

Ishte 29 prilli i vitit '99, dita kur deshmori i Roganes se Dardanes trimi i madh Selver Kryeziu ujiti me gjak te tij malet e Koshares. Varrimi i deshmorit Selver Kryeziu u ba ne Bajram Curr te Shqiperise ndersa rivarrimi me nderime te larta ushtarake u ba ne varrezat e deshmoreve ne Koshare bashkë me 127 bashkeluftetare te tjere te UÇK-se.
Sot Emrin e Selver Kryeziut e mban Shtepia e Kultures ne Roganë, megjithekete me nje vetkontribut te fshatareve te Roganes iu eshte ngritur edhe lapidari ne Katushnicë ku qendron afer me bashkevendasin e tij deshmorin e Koshares Emin Kryeziu.

Doja te ndegjoja nga xhaxha Bajrami  se sa behet sot per deshmoret dhe familjet e tyre, babai i deshmorit Bajram Kryeziu  tha, "pak, shume pak, ndonese kemi te ardhura minimale ne shtepine tonë dhe veshtire ia dalim per te mbijetuar nga nje rroge e djalit dhe pensionit qe e kam, andaj çeshte me e keqja, dy here me kan çkyqur nga rrjeti elektrik dhe jam ndier i fyer shumë dhe kam thene a thua valle djali im fali jeten qe familja e tij te ballafaqohet me erresiren, megjithekete ne s'jemi fis as farë nga te gjitha periudhat kohore neper te cilat ecem, s'dim' gjuhe te lemoshes e te meshires por ja qe edhe te ardhurat dhe standardet e jetes te sjellin ne gjendje te veshtirë , por eshte me bbbrendesi ta kam respektin ndaj te gjitheve dhe amaneti i djalit tim dhe i gjithe deshmoreve te shkoj ne vend dhe mos te shkilet mbi gjakun e tyre kurrë".

 Lavdi deshmorit te kombit Selver Kryeziu nga Rogana
Lavdi te gjithe deshmoreve te kombit

Besnik Veli Maroca, dëshmor i kombit shqiptar

(10 tetor 1975 – 21 prill 1999)

E merkurë, 10 tetor 1997
Sot ne kete fillim tetori, studentët bënë protesta te medha ne kryeqytet, me zë te fuqishem kerkuan lirimin e objekteve shkollore e universitare te uzurpuara nga okupatori, por... Serbi nuk e kupton gjuhën e paqes, e lufta e vërtetë veç sa nuk ka shperthyer, ajo do të jetë e pëegjakshme , sigurisht por ndryshe kta kurr s’do të mund t’i heqim...

E diele, 1 mars 1998O Zot, TVSH-ja sjell lajme te zeza. Në Drenicë vetem 100 KM larg nga këtu, behet lufte e tmerrshme.Ushtria dhe policia serbe jan sulur si te çmendura mbi populin duarthatë. Dhjetera te vrarë dhe shume fish te plagosur, gjaku ka shkuar lumë. Neser ne Pr do te kete protesta masive. Ngase edhe revolta do te kulmoj me kryengritje te vertetë.

E hënë, 2 mars 1998Sot, gjith ditën kemi pritur si ne ankth, Ngado që sillesha nuk shihja asgje pos fytyrave te zymta njerezish. Ne mbremje TVSH-ja dha skena te llahtarshme te dhunes se Policise mbi protestuesit.Merret vesh per nje te vrarë dhe per 150 te plagosur!!!

E premte 6 mars 1998Pardje jan varosur 24 viktima te terrorit serb, ndersa dje dhe sot panderprere jan bombarduar 24 fshatra te Drenicës, lajme te hidhura tregojne se jan☺7 masakruar familje te tera, jan rrafshuar me toke katundet dhe kudo ka vetem kufoma,m zjarr dhe gërmadha.
(Pjese te shkeputura nga ditari i deshmorit Besnik Maroca)

Lindi ne Kamenicë, emër që pushka dhe rezistenca e tij dhe bashkeluftetareve te tij e kthyen ne Dardanë. Rrjedh nga një familje me traditë të pasur Atdhetare te cilen e karakterizon një e kaluar e lavdijshme perballë shume shkelesve te mehershem Osman, atyre serbë e së fundi per ta vulosur me gjak fjalen LIRI, pas-ardhësi I Ramës e i Xhaferit me Zeqir Marocën te cilet ishin Kaçak dhe bashkeluftetar te denjë të Mulla Idriz Gjilanit bashk me Haki Efendinë e Muharrem Fejzën nga Hogoshti. Prandaj, duke pasur parasysh idealin dhe synimin e Besnikut, duke analizuar heroizmin e ketij Dëshmori, rezulton fakti se rruga e Besnik Marocës nuk lindi as vitin ‚98, e as ‚99, kjo rrugë me nje frymzim te bujshem prej atdhetari te Besnikut rrenjët i ka te kahmotshme, rruge te cilen mbi nje shekull me parë e nisen te paret e tij.

Besniku ishte ne perendim me pune te perkoheshme, posa ndegjoj per aksionet e para të njsiteve te UCK ne atdheun e tij, u kthye ne atdhe, qe nga maji I vitit 1998 filloj aktivitetin e tij ne bartje te armatimit nga Presheva ne Zllash, e nga Korriku i ‚98, shkoj edhe vet atje, fillimisht ne Zllash e me pastaj pas themelimit te Zones Operative te Karadakut në Lagjen Hajdaraj te Marecit legjendar.
Ate kohë, aty gjeti jo shumë luftetarë si: Ahmet Isufin, Florim Ramabaja, Shemsi Syla, Milaim Nimani dhe Lulzim Leci. Në kete fazë kohore Besniku kryente pune te depoistit dhe rëndom ishte edhe vozitës. Në vjeshtë te vitit 98, rrefen bashkeluftetari I tij Florim Ramabaja, në t’u kthyer per ne shtepi, ne fshatin Tugjec ramë ne pritë te Policisë se armikut.
“Mbi nje ore shkembyem zjarrë.Aty kam pasur rast te shoh taktiken e Besnikut, I cili hidhej mbi armikun nga pozita te ndryshme I cili me at strategji beri armikun te dyshoj se kunder tyre po luftonte një qetë të tëre luftetareshme qrast arritem ti s’mbrapsim, kjo njeherit ishte edhe beteja jonë e pare.

Beteja e Prapashticës ndodhi para se armiku te depertonte ne Marec dhe besniku nguli kembë per te luftuar ne ate betejë por meqe pritej armiku edhe ne Marec, arritem me e ndalur. Kur nisi ofenziva ne Marec, Besniku ishte vetem ne mbrojtje te shtabit, por shume pak ka qendruar aty, I linte luftetaret tjere per ta zevendsuar e vete shkonte ne front madje vetem ne vijen e pare.Ishin keto 4 ditë luftë dhe kengë e besnik Marocës sy patrembur rrefente Bashkeluftetari I tij Florim Ramabaja I cili thot se takimin e fundit me besnikun e kishte pasur me 19 prill, vetem dy nete para se te binte heroikisht, ten ate te3 fundit me kujtohen shume biseda meqe me pat folur shume se si do te dukej Liria, e me pastaj ia mori kenges dhe pastaj na ndanë betejat .ate ne bullaj e mua ne Zllash. “.


Për heroizmin e pashoq te Besnik Marocës flasin me krenari jo vetem familja e tij por me nje ndjenjë te veçantë edhe bashkeluftetaret e tij si Shefik Beqiri, Shyhrete Kastrati (Gzimja) dhe Naim Nimani, thene thjeshte vazhdojnë te lartepermendurit: Per t’u shpreh e tera ajo atdhedashuri, aj moral dhe gjithe heroizmi i te madhit Besnik Maroca vertete eshte e manget fjala, ngase besniku ishte aq i madh dhe aq heroic e atdhetar sa që smjaftojnë fjalët prandaj nje gje e dime se sot per deshmorin e kombit eshte bere “asgjë” ndonëse busti i tij i pergaditur sikur qendron ne burg i pshtjelur e i pasbuluar çka gati dy vite me radhe presim pergjegjen nga Bordi I Drejtoreve te Komunes se Dardanes por kot, s’kemi ende pergjegje, kjo na bën te indinjuar dhe te fyer me than bashkeluftetaret e Besnik Marocës .


Nana e Besnikut ndonese e lodhur me pleqerine e saj, na shpjegoj per femijerine e besnikut, nder te tjerash na tha : ishte I shendosh, I kthelltë, I qeshur dhe sikur I dhene pas disa gjerave e nje bote qe vetem ai e kuptonte., S’me kujtohet ndonjehere te jete ngrindur me dike, ka ndodhur te jete pa qejf ndonjehere, e di se e merrte qifteline e bashke me kengen e tij prap sillte atmosphere gezimi, net e kunderten kur skishte deshire te kendoj, e shoqeronin shkrimet qe I donte shume dhe kalonte kohen me te madhe duke shkruar…. Pergjate bisedes qe po zhvillonim ne familjen e tij vazhdon e motra Nexhmija dhe na rrefen, vela I thoja, bejeni luften me shpejt sepse spo me pritet qe ta marrim nje nuse e ta dridhim gjithqka me kengë e valle…., kenges do ia them vete moj moter, kush kendon ma mire se une ne dasmen time. Gjate periudhes se luftes rrefen vllau I tij Qerimi se ishte tri here ne shtepi, me rastin e vitit te ri 1999, pastaj me rastin e festes se Bajramit dhe per dallim nga dy heart e para, heren e trete ishte me uniforme ushtarake, iu drejtua babait (tani I ndjerë) dhe I tha, “baba desha te me shihni me uniformë dje si dukem ne uniforme te Ushrtise Clirimtare te Kosovës”? Syte e babait ishin mbushur me lotë, e me vone na that e tjereve ne familje, “ u plaka me keto vite te tera e kurrë pa parë uniformen e Ushtrise Shqiptare, qe ate dite rrefente Babai (i ndjere tani) kuptova se Besniku ishte ne nje botë tjeter dhe ajo uniforme aq bukur I rrinte ne trup. Dy nete qendroj ne shtepi, diten e tretë ne 19 te mbremjes serish mori rrugen e maleve dhe bora kishte rene mbi një meter trashësi.

Gjate bisedes nderhyri e ema e Besnikut ,Zonja Shukrije dhe vazhdon rrefimin…..
“Nënë me tha: mos harro se eshte luftë, kushedi, mund edhe te mos shihemi më kurrë. Jam atje për të luftuar e jo që mshihem shkurreve dhe, ….kur je ballë per ballë me arrmikun mund ta vrasësh por edhe të të vras.., por sido qe te behet, ju lus tmos me qani nënë”. Kujtohu se do te jeshë vetem njëra nga ato mijera nena shqiptare qe kan flijuar e po flijojnë djemtë e bijat e tyre me te dashur ne menyre qe neser niperit e sterniperit te vijne te lumtur ne kete botë”. Po, po, keshtu me tha Besniku im, por veç kur erdh lajmi I zi per renien e tij, mu duk se qielli me ram bi kokë por prap u bana e fortë, madje u jepja gajret edhe ngushlluesve qe na vizitonin dhe tani qte them nana tjeter pos lutem nate e ditë ten a jep zoti ta kemi çliruar pergjithmonë kete tokë te vuajtur per liri.

Nata e kobshme e 21 prillit do te kujtohet dhe nuk shlyhet kurr nga historia qe e lan pas deshmori besnik maroca dhe shume bashkeluftetarë te tij pikerisht ne lagjen e haxhollëve ne Bullaj te Marecit, pas nje lufte te rreptë perball forcave ushtarake armike, qaste me pare ranë deshmoret Musli Imeri, Ibrahim Oruqi e Bahtir Jahiri.Ishte nje nate e ftohtë dhe me stuhi, Besniku po I printe ne terheqje një njesiti te Zones Operative per te dalur nga rethimi I hordhive qetnike, me nje strategji te besnikut, ia arrine qe te qaj rrethimin thone bashkeluftetaret e tij te siperpermendur, por posa dolen nga rrethimi, ndegjohej serisht krisma dhe perleshja e eger, zjarri dhe klithmat dhe lufta fyt per fyt me armikun!!.
Besniku Zmadhoj syte nga hidherimi , nuk shihej gje nga mjegulla e asaj mesnate, morri fuqine dhe me gjithe zerin qe kishte I thirri te gjithe shoket bashkeluftetarë ne emer, Shumica ishin aty afer tij por mungonin Musli Imeri, Ibrahim Oruqi e Bahtir Jahiri…Besnik Veli Maroca eshte pa dyshim një nga kapedanet me te medhenjë jo vetem te luftes ne Gallap e Llap por ne gjithë Epopenë madheshtore te UÇK-ë i cili luftoj me emrin respektivisht me nofken „Syla“. Që nga ditet e para te aktiviteteve te tija luftarake, e shoqeroi kenga dhe një vullnet I parezervë që njehere e pergjithmonë t’u ipet haku hordhive serboqetnike kudo ne trojet tona stërgjyshore.

Ata kishin ngelur Brenda rrethimit, me qrast besnik maroca si nje drangue shtrengoj bombat, qoj larte automatikun dhe u hodh me vrap ne betejë, ndonese bashkeluftetaret po e lusnin te kthehet, ngase atje tashme qdo gje kishte mar fund, jo iu pergjigj besnik maroca, perderisa ata atje kan mbetur, per mua ska me kthim.
Ne hapat e Besnikut sikur u ringjall nje marshim ritual i nje luftetari te lashtë qe hidhej me lumturine e te pavdekshmit ne veteflijim.Thirjet, zërat e bashkeluftetareve po mbeteshin gjithnje e me larg besnikut ngase tani ishte pertej epokave dhe betejave perballë një armiku te ndytë e qe me zerin e tij dhe kengen e Oso Kukes arriti qe ta hedh edhe bomben e pare mbi kanibalet, dhe net e hedhur te bombes tjeter, filluan edhe fjalet e besnikut I cili ishte jo vetem artist I kenges dhe poet I Fjales ese shkruar por deshmoj se ishte edhe artist ne front te luftes duke I fyer armiqet e duke iu thane” Do të jete kjo nata e fundit e krimit tuaj, tani e tutje brezat e shkive do te rrenqethen sa here qe e kujtojne dardaninë dhe do te llahtarisen me kanibalizmin e etërve te vet. Ne anen serbe ndegjoheshin klithje vajtimesh e te shara, po e shanin zot e token e te pareve qe I kishin dehur e sjellur ne keto luftera.

Zeri i Besnikut po qante terrin e nates duke vazhduar me tej ” Nuk do te duhej te lejoni veten te shihni endra me sy hapur o te mare dhe zeri I automatikut te tij s’pushonte dot, po ju or te mjere kishi menduar se do t’I shkoni ne hanxhar gjithe popujt e tjere per-rreth, , por nese mbetet dikush gjale nga ju, le t’u tregoj derave bashkevendaseve te vete në Shumadi qe te mos dehen shume me raki kumbullash dhe te mos nisen më ne token time dardane per marrezira e masakra ngase sa me afer Atdheut tim, aq me afer varrit do te jeni o ju të fiseve endacake e hordhi qetnike.Ju ende se keni kuptuar se keni lindur teper vonë per t’i pastruar tokat shqiptare dardane me thikë e me zjarrë, …..Terroristet ishin me shumë dhe po e rethonin nga te gjitha anet, Ne fund serish ia mori kenges, “moj shqipni mos thuj mbarova” dhe u hodh ne perleshjen e fundit mizore gjoks me gjoks., nje gje te tillë si besniku kohe me heret e kishin bere Oso kuka ne Vraninë dhe Mujo Ulçinaku me nje perandori te tere ne bregdetin shqiptar. Zjarri po perfshihej nga te gjitha anet megjithekete besnik maroca per asnje qast nuk e ndali kengen dhe te shtenat, besniku I mbeti Besnik shokëve , nenes dhe mbare shqiptarisë, ra në altarin e lirisë, ra per t’mos vdekur kurrë heroi i kombit Besnik Veli Maroca nga Dardana.

Rënia e Besnikut ishte humbje e madhe jo vetem per falimjen e tij por per Zonen Operatinve te Karadakut ne veçanti dhe mbar UCK- ne pergjidhesi, ra per t'mos vdekur kurrë dhe sot jeton gjithkund ku valojne shqipet, aty ku qelin lulet e prillit , aty bashkë me aromen e tyre dhe me aromen e lirise, nga ato lartesi marramendese le te shperndahen ne Dardanen dhe Kosoven e lire qe e deshi me shume se vete jeten, emri i Besnik Marocës gjindet gjithkund ku valon flamuri shqiptar, aty eshte emri i deshmorit, trimit dhe strategut i cili fjalet e tija i shendroj ne veper per te jetuar sot lirinë nje popull i tere dhe kurre ma nen qizmen fashiste te hordhive shekullore qetnike.

 

Lavdi dëshmorit Besnik Veli Maroca
Lavdi të gjithë dëshmorëve të Lirisë

Autor, Ramadan S. Latifaj